ظهور و دگردیسی من در ایده باوری آلمانی

دربارۀ کتاب

این کتاب با بررسی زمینۀ پیدایش من استعلایی یا وحدت ترکیبی ادراک نفسانی در نظام کانت آغاز می گردد. این «من» اصیل از این هنگام به قطب جدیدی برای فعالیت فلسفی تبدیل گردید و هیچ‌گاه طبیعت آن به‌عنوان داور نهایی شناخت تغییر نیافت. و به رزم‌گاه تفکرتاریخی فیلسوفان بلند آوازه ای چون فیخته، شلینگ، هگل و شوپنهاور تبدیل گردید. از نگاه ایده‌باوران آلمانی وجود شکاف میان ایده‌آلیسم استعلایی و واقعیت‌گرایی تجربی که از نظام کانت به‌جا مانده بود راه را برای ساختن نظام‌های دیگردربارۀ من استعلایی باز گذاشت. این متفکران با همان انگیزهای کانت به سودای پل‌زدن میان آن شکاف پای وجود یک «مطلق» را به میان آوردند. ذهنیت‌گرایی افراطی فیخته گرایش شلینگ به عینیت یافتن مطلق در طبیعت وظهور چهرۀ دیالکتیکی سوژه درهگل نمونه‌های بدیل نظام سازی پس از کانت است. سرانجام این مطلق درشوپنهاور به اراده تغییر شکل می‌دهد و پس از تقدم یافتن بر خرد و نوید پایان انحصارطلبی عقل بر سوژه به این نتیجة عجیب می‌رسد که آدمی می‌تواند در هنر واخلاق از قید اراده و سوژه رهایی یابد.