بی‌خویشی و خویشتن‌داری

پژوهش حاضر بررسیِ فلسفیِ تأثیرِ تجربۀ عرفانی بر اخلاق است و به این مسئله می‌پردازد که آیا عرفان، به‌طور کلی، و تجربۀ عرفانی، به‌نحو خاص، پشتیبان رفتار اخلاقی است، زائل‌کننده آن است، یا اینکه الزاماً تأثیری بر آن ندارد. به بیان ساده، این کتاب می‌کوشد به این سؤال پاسخ گوید که: آیا عرفان، انسان‌ها را اخلاقی‌تر می‌کند یا غیراخلاقی‌تر؟ به این منظور، نگارنده در این کتاب، در بخش نخست، به بررسی تأثیر تجربۀ عرفانی بر اخلاق در فلسفه و تحلیل آراء فیلسوفان غرب (به‌خصوص آراء آرتور دانتو و منتقدانش) در این زمینه و سپس، در بخش دوم، به واکاوی این مسئله در عرفان خراسان و عارفانی چون بایزید بسطامی، ابوالحسن خرقانی و ابوسعید ابوالخیر می‌پردازد.