آینه

رشته تسبیحی فیلم‌های تارکوفسکی را به یکدیگر گره می‌زند. یادآوری و زنده‌کردن گذشته از کودکی ایوان آغاز می‌شود به سولاریس می‌رسد و تا نوستالگیا ادامه پیدا می‌کند. شاعری می‌خواهد ایمان و گذشته فردی‌اش را دوباره بازیابد و آن‌یکی می‌خواهد برای مردم تکه‌ای شمع باشد تا با سوختن خود، مردمِ یخ‌زده از بی‌اعتقادی را جانی دوباره ببخشد. شک و ایمان از آندره روبلف آغاز می‌شود، با استاکر به اوج خود می‌رسد، در نوستالگیا و ایثار ادامه پیدا می‌کند. جدالِ علم و ایمان و مردمانی که دیگر از هیچ اتفاقی شگفت‌زده نمی‌شوند در تمام آثار او حضور قدرتمندی دارند.
«آینه» اثری است که گویا تمامی آثار قبلی و بعدی هنرمند از دل آن بیرون آمده‌اند. در اکثر آثار او زمان مقوله مهمی است. کودکی ایوان و یادآوری گذشته است و سولاریس که خاطراتِ دیروزش متعین می‌شود و خیره به امروز نگاه می‌کند. آینه اوجِ حضور زمان و نامیرایی است. آینه انعکاس دیروز و امروز تارکوفسکی است. دیروز خانوادگی او با دیروزِ کشورش به‌هم آمیخته شده و با هم به جلو حرکت می‌کنند.